محسن حشمتی راد

گذشتم از سر عالم، کسی چه می داند
گذشتم از سر عالم، کسی چه می داند
که من به گوشه خلوت
که من به گوشه خلوت
چه عالمی دارم
تو دل نداری و غم هم نداری اما من
خوشم از اینکه دلی دارم و غمی دارم
بر من گذشتی سر بر نکردی
از عـشق گـفتم باور نکردی
دل را فکندم ارزان به پایت
سودای مهرش در سر نکردی
دیدی سبویی پر نوش دارم
با تشنگی هـا لـب تر نکردی
آتش گرفتم چون شاخ نارنج
گفتم نظر کن سر بر نکردی
بگذار که در حسرت دیدار بمیرم
در حسرت دیدار تو بگذار بمیرم
دشوار بود مردن و روی تو ندیدن
بگذار به دلخواه تو دشوار بمیرم

مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت
خرابم میکند هر دم فریب چشم جادویت
من و باد صبا مسکین دو سرگردان بی حاصل
من از افسون چشمت مست و او از بوی گیسویت
مدامم مست میدارد نسیم جعد گیسویت
خرابم میکند هر دم فریب چشم جادویت
تو گر خواهی که جاویدان جهان یک سر بیارایی
صبا را گو که بردارد زمانی برقع از رویت
و گر رسم فنا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فروریزد هزاران جان ز هر مویت

در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد
باده صافی شد و مرغان چمن مست شدند
موسم عاشقی و کار به بنیاد آمد
از من اکنون طمع صبر و دل و هوش مدار
کان تحمل که تو دیدی همه بر باد آمد
در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد
حالتی رفت که محراب به فریاد آمد

عزم آن دارم که امشب نیم مست
ٔپای کوبان کوزه ای دردی به دست
سر به بازار قلندر در نهم
پس به یک ساعت ببازم هرچه هست
تا کی از تزویر باشم خودنمای
تا کی از پندار باشم خودپرست
پندار می باید درید
توبه زهاد می باید شکست
پس چو عطار از جهت بیرون شویم
بی جهت در رقص آییم از الست
پس به یک ساعت ببازم هرچه هست

غم کیست که گرد دل مردان گردد
غم گرد فسردگان و سردان گردد
اندر دل مردان خدا دریاییست
کز موج خوشش گنبد گردان گردد
مگذار که غصه در میانت گیرد
یا وسوسه های این جهانت گیرم
رو شربت عشق در دهان نه شب و روز
زان پیش که حکم حق دهانت گیرد
برخیزم و زندگی ز سر گیرم
وین رنج دل از میانه برگیرم
باران شوم و به کوه و در بارم
اخگر شوم و به خشک و تر گیرم

بی کلام

بازآمدم بازآمدم از پیش آن یار آمدم
در من نگر در من نگر بهر تو غم خوار آمدم
شاد آمدم شاد آمدم از جمله آزاد آمدم
چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم
آن جا روم آن جا روم باال بدم باال روم
بازم رهان بازم رهان کاین جا به زنهار آمدم
آن جا که یک باخویش نیست یک مست آن جا بیش نیست
آن جا طریق و کیش نیست مستان سالمت میکنند
ای یار ما عیار ما ،دام دل خمار ما
ای در شکسته جام ما ، مستان سالمت میکنند
غوغای روحانی نگر سیالب طوفانی نگر
خورشید ربانی نگر مستان سالمت میکنند
اي ابر خوش باران بیا وي مستی یاران بیا
وي شاه طراران بیا مستان سالمت مي کنند
آن میر غوغا را بگو وان شور و سودا را بگو
وان سرو خضرا را بگو مستان سالمت میکنند
شهری ز تو زیر و زبر هم بیخبر هم باخبر
وی از تو دل صاحب نظر مستان سالمت میکنند
آن جا که یک باخویش نیست یک مست آن جا بیش نیست
آن جا طریق و کیش نیست مستان سالمت میکنند